Terug naar de duim

Ik begon mijn onderzoek met het schrijven van het stuk ‘Gefeliciteerd met één duim’. Vervolgens onderzocht ik technologie platformen, spel en frictie. Uiteindelijk eindigde ik weer bij de bewegingen van duim door deze te forceren en frictie te creëren. Deze duim stond voor mij symbool voor gemak of zoals ik in mijn eerste column schreef: 

“Zelf ben ik bang dat dit soort implementaties ervoor zorgen dat onze communicatie niets meer waard is dan de inspanning van één duim beweging. (juni 2020)”

Later veranderde de naam van mijn experimenten onbewust naar ‘gestures’ omdat het in lijn lag met digitale apparaten. Echter kom ik tot de conclusie dat de duim weer terug gebracht moet worden in het concept. Het is de duim die symbool staat voor het gemak niet de groep aan bewegingen die samen gestures vormen (zoals dit interessante werk van Moniker laat zien)

Denkend aan de kracht van de duim maak ik een, uit haar context getrokken, koppeling naar veel Amerikaanse politici die vertellen over een vinger op ‘the button’ waarmee ze verwijzen naar de start van een nucleaire oorlog door het drukken op een button.

“Do anything that is honorable to avoid pulling that trigger, mashing that button that will blow up the world.  (Lyndon, 1964)”

“Trump shouldn’t have his finger on the button, or his hands on our economy. (Clinton, 2016)”

Hoewel er volgens het New York Times artikel ‘The ‘Nuclear button’ Explained: For Starters, There’s No Button’ helemaal geen button is geeft het wel aan wat de gevolgen van één duimbeweging in dit geval zou zijn. 

De duimbeweging op onze schermen hebben in ons dagelijks leven steeds meer invloed. Zoals ik al vaker heb beschreven is het een manier om efficient te handelen maar verdruk het het spel. In mijn performance worden deze duimbewegingen weer in contact gebracht met het spel.