Graphic gestures

In mijn vorige post ‘Garden gestures’ haal ik de duimbewegingen die mijn zusje maakt wanneer ze 1 minuut door Instagram scrolt uit haar context. Door de bewegingen fysiek, met heel het lichaam, uit te voeren. Het spel dat hierdoor ontstond interesseerde me, met het spel bedoel ik hierin de vrije ruimte tussen deze twee vastgesteld punten (beginpunt duimbeweging en eindpunt duimbeweging). 

Dit idee van vastgestelde punten en daaromheen vrije ruimte invullen heb ik doorgetrokken naar grafische vormen. Op een grid zijn de begin en eindpunten van de duimbeweging gevuld. De cirkels daartussen zijn open. Het spel is om verbindingen te maken tussen of om de gevulde cirkels, hoe dit gedaan wordt is compleet vrij.

In het boek ‘Frictie’ van Miriam Rasch schrijft ze:

‘Als alles makkelijk gaat, ligt automatisme op de loer. Lopen van A naar B aan de hand van de route op je scherm is als bewegen op de automatische piloot. Kopen wat wordt aangeboden, elke notificatie direct beantwoorden, doen wat je gevraagd wordt: idem.’ 

‘Wat we nodig hebben is een politiek van de-automatisering. Mijn idioot is daarom een de-automaton. Hij weigert zomaar te doen wat gevraagd wordt… Hij neemt geen afscheid van de vooruitgang, maar bevraagt de techniek ervan. Neem daar de tijd voor, zonder zeker te weten of er een antwoord volgt.’ 

De tekeningen zijn voor mij misschien wel de ‘de-automaton’, niet zomaar mee gaan in de frictieloze ervaring maar de tijd nemen om de handeling uit te voeren.

Inspiratie voor dit experiment was Karel Martens. Het zien van zijn werk geeft me het ultieme gevoel van grafisch spel.