Playful gestures
Na mijn vorige post ‘stappen voor een spel’ ga ik in deze post verder op het spel in. De definitie voor spel kent onderscheid ‘game’ en ‘play’. Game wordt door regels ingekaderd, play daarentegen is open en vrij. Wanneer ik me focus op het verliezen van spel als gevolg van efficiëntie richt ik me op ‘play’. De ruimte en vrijheid in een proces waardoor het resultaat niet direct zichtbaar is, is het gene waar ik voor waak, ‘play’.
Een aansluitende gedachte vind ik in een artikel van Rutger Bregman op de Correspondent, hij schrijft: ‘Maar als alles wordt voorgekookt, ontwikkelen we dan nog wel onze eigen nieuwsgierigheid en verbeeldingskracht? Juist verveling zou weleens de grootste bron van creativiteit kunnen zijn.’
Om de koppeling te maken naar efficiëntie in combinatie met technologie ontstaan er twee gedachtes bij me.
- Wanneer we iets efficiënter willen maken zullen we de handelingen eerst moeten meten en analyseren. Het vangen van deze handelingen in kwantitatieve data verstoort het spel. Het zorgt ervoor dat de vrije ruimte niet meer vrij is.
- Een onverwacht probleem creëert een spel. Doordat de shortcut onderbroken wordt en het ons verplicht stelt zelf een oplossing te vinden. Efficiëntie zal daarentegen streven naar zo min mogelijk problemen.
Gestures
De bewegingen met mijn duim op het scherm van mijn mobiel blijven mijn aandacht trekken. Deze bewegingen staan misschien wel metafoor voor efficiëntie, ik kan immers bijna alles zonder enige moeite bereiken. Ik besluit om mijn mobiel weg te halen en te kijken wat er overblijft van deze bewegingen wanneer deze ingezet worden voor andere handelingen. Ontstaat er zo een spel?